Prema Međunarodnoj uniji za očuvanje prirode (IUCN), na Zemlji postoji približno 8,7 milijuna vrsta, ali samo 1,2 milijuna tih vrsta je znanstveno opisano i katalogizirano. Ova nevjerojatna bioraznolikost pokazuje koliko različitih oblika život može poprimiti čak i pod sličnim uvjetima
Potraga za izvanzemaljskim životom već generacijama fascinira ljudsku maštu i znanstvenu zajednicu. I dok popularna kultura često prikazuje vanzemaljce kao humanoidna bića, znanstvene teorije sugeriraju da bi izvanzemaljski život, ako postoji, mogao biti radikalno drugačiji od nas. Raznolika okruženja planeta, mjeseca i drugih nebeskih tijela u svemiru nude mnoge mogućnosti za nastanak života. Ta bi okruženja, sa svojim jedinstvenim atmosferskim sastavima, gravitacijskim silama i resursima, oblikovala život na načine koji su temeljno različiti od uvjeta na Zemlji. Prema Međunarodnoj uniji za očuvanje prirode (IUCN), na Zemlji postoji približno 8,7 milijuna vrsta, ali samo 1,2 milijuna tih vrsta je znanstveno opisano i katalogizirano. Ova nevjerojatna bioraznolikost pokazuje koliko različitih oblika život može poprimiti čak i pod sličnim uvjetima. U beskraju svemira, potencijal za ekstremno raznolike oblike života još je veći. Ovo je 10 razloga zašto vanzemaljci vjerojatno neće nalikovati ljudima
1. Utjecaj gravitacije na fiziologiju
Gravitacija na različitim planetima može znatno varirati, što duboko utječe na fizičku strukturu bilo kojeg života koji se tamo razvija. Na planetima s većom gravitacijom, organizmi bi mogli evoluirati da budu kompaktniji i robusniji, s kraćim i jačim tijelima kako bi izdržali povećanu silu. Suprotno tome, niža gravitacija mogla bi dovesti do viših, lakših organizama sa slabijom potpornom strukturnom. Te prilagodbe različitim gravitacijskim silama stvorile bi bića s fizičkim karakteristikama koje su vrlo različite od ljudskih.
2. Različiti atmosferski sastavi
Atmosfere na drugim planetima mogu biti drastično različite od Zemljine, što utječe na razvoj života. Zemljina atmosfera, bogata kisikom, podržava aerobni život. Međutim, mnogi egzoplaneti imaju atmosfere ispunjene plinovima poput metana, amonijaka ili ugljikovog dioksida. Životni oblici koji se razvijaju u takvim okruženjima razvili bi biokemijske procese i respiratorne sustave prilagođene tim plinovima, što bi rezultiralo bićima s fiziologijom i izgledom daleko od ljudskih.
3. Alternativne biokemijske osnove
Život na Zemlji temelji se na ugljiku, jer je ugljik sposoban stvarati složene i raznolike molekularne strukture potrebne za biološke procese. No, postoji mogućnost da bi život na drugim planetima mogao biti temeljen na drugačijim elementima, prilagođenim uvjetima specifičnim za ta okruženja. Na primjer, silicij bi mogao biti kandidat za osnovu života u uvjetima koji se značajno razlikuju od onih na Zemlji. Silicij je kemijski sličan ugljiku jer također može tvoriti četiri kovalentne veze, omogućujući stvaranje složenih molekula. Međutim, silicij je sposoban stvarati stabilne veze pri višim temperaturama nego ugljik, što ga čini pogodnim za život u ekstremno toplim uvjetima gdje bi ugljikovi spojevi bili nestabilni i brzo se razgradili.
Silicijski organizmi imali bi potpuno različite biokemijske strukture i funkcije. Umjesto organskih spojeva koje poznajemo, poput proteina, lipida i nukleinskih kiselina, ovi organizmi mogli bi se oslanjati na silikate ili druge silicijske spojeve. To bi im omogućilo preživljavanje u okruženjima gdje voda nije prisutna ili je rijetka, jer bi mogli koristiti druge otopine kao osnovu svojih metaboličkih procesa. Na primjer, mogli bi koristiti tekući metan ili amonijak umjesto vode kao otapalo.
4. Različiti kemijski uvjeti
Voda je neophodna za život na Zemlji, ali drugi kemijski spojevi mogli bi podržati život na drugim planetima. U zemaljskoj biokemiji, voda služi kao univerzalno otapalo koje omogućava prijenos hranjivih tvari i otpadnih proizvoda unutar stanica, kao i sudjelovanje u mnogim ključnim biokemijskim reakcijama. Međutim, u različitim svemirskim okruženjima, gdje su uvjeti mnogo ekstremniji, druga otapala bi mogla igrati sličnu ulogu. Na primjer, tekući amonijak ili metan mogli bi služiti kao biokemijska otapala u iznimno hladnim okruženjima, gdje bi voda bila smrznuta i stoga neprikladna za podršku životu kakvog poznajemo.